Zo dat heb ik gezegd. Maar wat wil ik daar nu eigenlijk mee zeggen: Nou, bovenal dat ik de verantwoordelijkheid neem voor mijn blog posts en ze zelf ga schrijven. En dus niet: Honderd keer erover nadenken, de teksten in mijn hoofd (of in mijn Notities) wel schrijven maar nooit afmaken (en al helemaaaaal niet publiceren), het aan een ander willen uitbesteden en dat zelfs tot een offerte laten komen… Ja, toen ik dat punt laatst bereikte en daar nog eens een week over lag te woelen in bed wist ik:
Nee, nee, nee, STOP Anouke, jij kan dit zelf. Jij owned deze shit.
Ik kan goed schrijven
Dat zeggen ze althans. En dat vind ik zelf eigenlijk ook wel. In het verleden schreef ik posts voor bekende Nederlandse blogs zoals Bedrock en Girls Love 2 Run (opgeheven), copy opdrachten voor de social media van (inter)nationale merken in mijn rol als Content & Community Manager voor een gerenommeerd reclamebureau, gedichtjes op de broodzakjes van de Amsterdamse bakkersketen waar ik als bakkersmeisje vele klanten een lach of traan mee op het gezicht bezorgde… en nog zoveel meer.
Maar nu dus; schrijven voor deze eenmanszaak die in haar baby-zwembroek staat. Een praktijk waar ik mijn hart & ziel aan geef en wat helemaal “MIJ” is en die ik mag gaan promoten.
Jee, dat is toch even wat anders.
Afgelopen weken schreef ik al vele flarden. In mijn hoofd. Op digitaal papier. Het hangt een beetje overal en nergens.
Terwijl ik toch zeker ook erg gestructureerd ben. Het als prettig ervaar om de dingen een plek te geven. Ook mijn woorden.
Maar wat ervaar ik dan als moeilijk? Waarom komt die reeks blog posts maar niet van de grond? "Onzekerheid misschien?," opperde een vriendin laatst. Nee, dat is het niet.
Laat zingen de dingen
Het plezier van schrijven gaat voor mij vooral over chaos. Over fascinerende woorden, zinnen die half af zijn, zich nog niet helemaal willen vormen. Regelmatig blijven ze een tijdje bij me. Sommige zinnen vervagen dan weer, maar andere… wanneer ik ze nog nét niet vergeten ben en ze spontaan weer hun kop opsteken… vallen dan zomaar uit het niets, spontaan op hun plaats. De context verandert, de inspiratie stroomt binnen, drie woorden erbij en ineens… HET KLOPT!
Dit gebeurt vooral wanneer ik loslaat. Heel specifiek: Wanneer ik alleen op de fiets zit met de wind in mijn haren of wanneer ik onder een stomende douche sta of wanneer ik mijn lichaam laat leiden door muziek. Dat soort momenten. Niet de meest ideale momenten om iets vast te leggen. (Voor degenen die ook graag schrijf-dromen: Herkenbaar hè? :-)).
Schrijven is voor mij dus ook poëzie. Het laat zich niet ‘vangen’, niet in een orde plaatsen. Er is geen ruimte voor ‘van A tot Z’ maar springt ‘van Q naar OE’. Ofwel: “Laat zingen de dingen” zoals het gedichtje onderaan deze post zo mooi verwoord.
Nu ik dit zo allemaal opschrijf, realiseer ik me dat ik een conflict/een verwarring ervaar over waar ‘poëzie’ eindigt en waar een ‘stuk tekst’ begint.
Poëzie is mij eigen. Gaat moeiteloos. Het stroomt.
Tot het niet meer stroomt. Tot het in een vorm ‘moet’. Dan kost het moeite. Dan ontstaat er een 'stuk tekst'.
Alles begint met een eerste stap
Soms doe ik een verwoede poging om poëzie om te vormen naar zo'n 'stuk tekst'. Dan zet ik even snel wat hersenspinsels in mijn Notities en neem ik mezelf voor om later die dag toch nog een poging te wagen. Dat is tot nu toe altijd een loze zelf-belofte gebleken. Het Google document waar ik deze blog post nu klad in typ het levende bewijs. Het staat vol met notities, fladderende zinnen en halve verhalen.
Ooit mogen ze het licht zien (of niet). Maar laat ik gewoon eens beginnen bij het publiceren van één blog post. En niet te strict voor mezelf zijn om er een perfect gestructureerd stuk tekst van te maken.
Wat schrijven en Watsu met elkaar te maken hebben
Grappig genoeg, is dat ook niet wat ik met Awkwakura aanbied: een gestructureerd stuk tekst.
Ik zie dan ook een prachtige parallel tussen hoe ik mijn eigen schrijfvaardigheid ervaar en hoe ik het begeleiden van een Watsu sessie ervaar:
Wanneer ik mijn kraan openzet, dan STROOMT het. Dan lijkt de wereld even stil te staan en transporteer ik mij (en ons) naar andere bewustzijnsniveaus. (Vet he?!)
Daarentegen: Probeer ik het water (inclusief mijn binnenwateren) teveel te sturen, dan stagneert het. En dan krijg jij een ruk stuk tekst of een Watsu sessie waarin je je niet lekker kan overgeven (vergelijkbaar met een massage waarin je je niet volledig kan ontspannen, steeds denkend aan wat je erna gaat doen, enz.).
Wat ik te bieden heb, neigt dus meer naar poëzie. Overigens wel met de bedding van een gestructureerd stuk tekst.
Ik ben voornemens dit zowel in als buiten het water naar buiten te dragen.
En zo is deze eerste blog post voor Awkwakura een feit.
Blijf je meelezen?
Gedichtje "Laat zingen de dingen"
Ik ben bang voor het woord van de mens
Ze spreken alles zo duidelijk uit:
En dit heet hond en dat heet huis
En hier is het begin en daar ligt de grens
Ik huiver van hun zekerheden, hun spel met de spot;
Ze weten alles, wat wordt, en was;
Geen berg die ze nog verrast
Hun tuin en goed grenzen bijna aan God
Ik waarschuw en verdedig: blijf af
Laat zingen de dingen
Jullie zitten eraan, ontnemen de luister
Jullie maken het leeg en duister
- Vrije vertaling van Adriaan van Dis van een Duits gedicht van Reiner Maria Rilke