Welke jonge mensen gaan er in de settelfase van hun leven nu zo lang op uit? En blijven dan niet hangen in zonnige oorden met andere eeuwige nomaden, maar willen weer terug het goed geoliede Nederlandse systeem in? Ja, ik en mijn gezin (vriend & 2 dochtertjes) dus. Altijd al gewild ook. Maar… dat is dus niet zo gemakkelijk.
Hoewel vaak wordt gezegd dat het moeilijkste aan reizen is om die eerste stap te zetten, is mijn ervaring momenteel toch anders. Na ruim 3 jaar de wereld rond te zijn gereisd met mijn jonge gezin - ruim 2 jaar in diverse exotische oorden en 1 jaar daar ergens tussenin ‘op losse schroeven’ in Nederland - blijkt voor mij juist het terugkomen ontzettend moeilijk.
We werden rijker: Letterlijk en figuurlijk “Hè wat een geklaag...”, “Wat een luxe probleem...”, “Ze hebben toch de reis van hun leven gemaakt...“, “Ultieme vrijheid genoten...”, “En waren ze ook niet crypto-miljonairs?" Ja, ik begrijp dat je zulke dingen mogelijk denkt en ik snap dat ook goed. Er zit ook een waarheid in.
Welke jonge mensen (mét kinderen) doen nu zoiets? Dertigduizend euro sparen en denken dat je daarvan een jaar lang de wereld over kan reizen… Huis en werk opzeggen… Niet huiswaarts keren wanneer er volgens de internationale media een pandemie uitbreekt… Hun laatste spaargelden risicovol investeren in crypto valuta om daar vervolgens crypto-miljonair van te worden (maar daardoor dus wel de lust voor complete vrijheid met +2 jaar kunnen verlengen)…
De foto’s van onze bijzondere reiservaringen liegen er niet om. Van community living in India, tot road tripping in Mexico, tot thuiskomen bij (schoon)familie in Colombia. Iedere dag onze dochtertjes fulltime mogen (en soms ook moeten) meemaken. De fundering voor hun leven en dat van ons als gezin werd in deze jaren gelegd. In drie talen.
Niet echt een tijd waarin we ‘niks’ hebben gedaan dus. Ik heb nog nooit zoveel meegemaakt en geleerd. En naast de vele levenslessen die we rijker zijn geworden, hebben we onszelf ook op professioneel vlak getransformeerd. Zonder vooropgezet plan en doel, deze transformaties overkwamen ons. Ik rondde de volledige opleiding tot WATSU therapeute af en mijn vriend die tot Life Coach.
Hoi, daar zijn we weer! En toen… kwam onze oudste dochter steeds dichter bij de leerplichtige leeftijd, had mijn vriend ook al lange tijd weer behoefte aan vastigheid en routine en voelden wij aan alles dat het voor ons als viereenheid tijd was om weer te wortelen. Dat dit in Amsterdam Nederland zou zijn, heeft voor ons eigenlijk altijd vastgestaan. Wij zijn nooit weggegaan met het idee een nieuwe thuisplek op deze aarde te zoeken. We wisten juist heel goed wat we achterlieten; een plek die ons ‘past’ en waar we graag ons verhaal nog een aantal jaren (decennia?) willen voortzetten.
Zodoende keerden wij afgelopen april (2023) weer huiswaarts. Deze keer voor het echie. Een fantastische woning(!) op ons geliefde IJburg werd ons 4 weken voor terugkomst toegeworpen. (Een extra teken dat we hier moesten zijn!) Ook familie en vrienden stonden met armen wijd open op ons te wachten. Wat een heerlijk gevoel elkaar weer in de ogen te kunnen kijken, vast te kunnen pakken en te horen dat we zo gemist werden! Ook vinden we weer ‘live’ aansluit bij onze communities of interest; iets wat we op reis regelmatig misten.
Onze oudste dochter is happier dan ooit tevoren; met vaste vriendinnetjes die iedere dag weer terugkeren op haar super coole school en een EIGEN kamer met roze stapelbed waar ze buiten schooltijd het allerliefst haar tijd doorbrengt. En dan die regenachtige en frisse zomermaanden… ja, wij genieten daar als geen ander van. Een welkome afwisseling op de vele oververhitte zonuren die wij afgelopen jaren mochten draaien.
Ik vind het moeilijk Zei je nu niet dat je het moeilijk vindt om terug te zijn? Oh ja. Moeilijk! Ja, dat ook. Moeilijk schrijft niet zo gemakkelijk merk ik. Ik vind het niet leuk om op te schrijven. Maar wel belangrijk. Om het verhaal wat completer te maken. Dus laat ik een poging doen.
Ik ervaar het als moeilijk om het contrast te ervaren tussen ‘wakker worden en zien wat de dag brengt’ (reizen) en ‘wakker worden en uitvoeren van wat er op me wacht’ (routine/planmatig leven). Het is een levensstijl waarvan ik dacht dat ik deze jaren geleden achter me had gelaten. En hoewel ik er toch zeker anders in zit deze keer, ontkom ik er niet aan om ook gewoon een beetje mee te draaien in zo’n routine/planmatig leven. Immers, ik wil ook graag dat mijn dochtertje naar school gaat, dat zij een plekje krijgt in de speel-agenda’s van haar vriendinnetjes, dat ik mijn eigen plekje krijg in jullie agenda’s en ja, dan ook maar een dagje inplannen voor ‘rust’ voordat ik het ontleer.
Behalve het oppakken van een routine, heb ik momenteel ook ‘de gehaaste Nederlandse/Amsterdamse levensstijl’ onder een vergrootglas liggen. Jee, wat een verschil met het strandleven aan de Mexicaanse kust! We worden wakker, we brengen onze kinderen naar een opvang, we werken hard, werk wat we niet altijd even leuk vinden of een bijzonder talent voor hebben (soms ook wel), maar we verdienen er wel geld mee, dat we uitgeven, aan dingen die ons leven sneller/gemakkelijker maken of die wat plezierige afleiding bieden, zodat we toch weer lekker in slaap kunnen vallen, om de volgende dag wakker te worden om…
En wat ik daar nu moeilijk aan vind? Ik denk dat het me vooral pijn doet. Dat ik liever méér ontspannen mensen zou willen zien, die meer écht contact met zichzelf en elkaar kunnen maken. Minder moeten, meer (samen) zijn. Zoiets.
Weg met dat vergrootglas
Ik kijk ernaar uit, over enige tijd een update te kunnen plaatsen waarin ik kan zeggen: Ja, wij zijn nu weer echt helemaal gesetteld. Het vergrootglas waarmee ik momenteel het routine-matige en gehaaste leven zie, heb ik naast me neer kunnen leggen. Ik hoop daarbij met Renesencia een bijdrage te mogen leveren aan een ieder die meer ontspanning en/of gevoel van verbinding kan gebruiken. Op die manier houd ik mezelf dan ook weer ontspannen en verbonden. Terug op aarde
Toen ik de titel van deze blog post nog eens las, realiseerde ik me dat ik "Het moeilijkste van reizen is... terugkomen" ook regelmatig in het zwembad terugzie. Het is met regelmaat dat een cliënt(e) na een Watsu sessie - een hele reis! - echt even tijd nodig heeft om terug te komen. Om de aarde, het fysieke, de structuur weer te ervaren en binnen te laten. Weg met de gewichtsloosheid en alle flow die kort daarvoor nog zo aanwezig waren. Het contrast kan dan ineens erg groot zijn.
Ik verwelkom dat contrast. In het zwembad, maar ook in mijn leven. Soms moet ik mezelf er alleen even aan herinneren dat het oké is. Dat ik best even de tijd mag nemen eraan te wennen. Zoals ik dat zelf ook mijn Watsu cliënten soms toefluister. PS 1: We zijn allang geen crypto-miljonairs meer.
PS 2: Reizen is ook niet alles hoor. Meaning to say, hoe prachtig en fantastisch een lange reis ook is, deze ook met haar eigen uitdagingen komt. In mijn ervaring, vooral het vele ‘bij elkaar zijn/op elkaars lip zitten’ en ‘geen bedding van geliefde bekenden/vaste support’ vond ik regelmatig bijzonder uitdagend op reis. Bovendien, mijn patronen (ook de minder prettige) gingen op reis gewoon mee en kwam ik ook daar dus tegen.